“Ik heb levenslang heimwee naar Italië”

Het is een droom voor velen: opgroeien in Italië. Met de Middellandse zee als je voortuin, Italiaans spreken en elke dag genieten van de Italiaanse keuken. Deze droom was werkelijkheid voor Yvonne Bergmeijer, die van haar zesde tot twaalfde in Italië heeft gewoond.

Met vol enthousiasme kijkt Yvonne (60) terug op haar jeugd in Italië. “Ik ben gewoon Nederlandse, maar doordat mijn vader een baan in Italië kreeg aangeboden, zijn wij daarheen verhuisd toen ik zes jaar oud was. We woonde in een dorpje in het prachtige Toscane: Marina di Massa. Het was daar heerlijk. Vanuit ons huis zag je aan de rechterkant de zee liggen, en aan de linkerkant had je de bergen van de Apennijnen.”

“Het onbezorgde leven vond ik het fijnst, en kan ik mij nu nog het beste herinneren. Dat komt natuurlijk ook door de leeftijd die ik toen had, maar het feit dat ik maar tien stappen hoefde te lopen naar de zee en daar uren lang kon spelen in het zand bij strandtent ‘Bagno Anna’ was het toppunt van kind zijn. Mijn leven speelde zich vooral buitenshuis af, vanwege het heerlijke klimaat.”

©Sights and Culture

“Ecco la Olandesina!”
“Mijn familie was een opvallende attractie in het dorp: ik ben van een tweeling, en mijn jongere zusje leek ook heel erg op ons. We waren alle drie even groot, en werden ook vaak hetzelfde gekleed door onze moeder. Dorpsgenoten vonden het bijzonder dat wij uit ‘Olanda’ kwamen. Ik werd vaker aangesproken met: “ecco la Olandesina!” (Kijk, daar is het Nederlandse meisje) en met “una delle tre gemelle” (een van de drieling), dan met mijn eigen voornaam. Ik besef mij nu pas dat het inderdaad een leuk beeld geweest was, zo drie van dezelfde Nederlandse meisjes in een Italiaans dorpje.”

Bij de nonnen op school
“Ik heb talloze herinneringen aan mooie baaitjes in de buurt, pizza-restaurantjes op het strand en altijd heel laat naar bed gaan vanwege het andere dagritme van de Italianen. Ook zat ik op school bij de nonnen, de enige basisschool in het dorp. Hierdoor zat ik veel in de kerk, en was ik heel gelovig. Ik was als 8-jarige weken van slag toen ik hoorde dat Paus Johannes de 23e was overleden, moet je nagaan! Wat ik als kind geweldig vond, is dat we wel 3,5 maand vakantie hadden in de zomer, want door de hitte konden we pas weer in oktober beginnen.”

“Chi non lavora, non mangia”
“Opgroeien in Italië heeft mij vooral geleerd dat je altijd verder moet kijken dan je neus lang is. Er is zoveel meer dan Nederland. Ook denk ik vaak terug aan het Italiaanse gezegde “chi non lavora, non mangia” (wie niet werkt, eet niet). In mijn klas zaten kinderen die toen ze zes of zeven waren al moesten werken om geld te verdienen voor hun familie. Vaak konden zij niet mee op schoolreisje, wat toentertijd nog 1000 Lire, dus 1 euro kostten. Dan waren zij ijsjes of stukjes kokosnoot op het strand aan het verkopen. Pas toen ik terug was in Nederland besefte ik dat deze situatie echt ondenkbaar zou zijn op die leeftijd.”

Weer terug in Nederland
“Toen wij weer verhuisde naar Nederland, heb ik de hele terugreis in de auto gehuild. Ik vond het vreselijk om weg te gaan uit Italië. Ik had helemaal geen band met Nederland, omdat wij voor Italië in Parijs hebben gewoond. Italië voelt ook nog steeds als mijn moederland. Toen ik op mijn elfde weer in Nederland was, zag ik pas hoe verschillend het leven in een ander land kon zijn. De omgang met familie, de rol van de kerk, het ‘binnenshuis’ leven, lange schooldagen, en wat zaten we elke avond vroeg aan tafel! Ik heb levenslang heimwee naar Italië, zowel naar het land, als de manier van leven.”

Italië is mijn thuis
“Elke zomer ga ik met mijn gezin weer terug naar Italië: dan ben ik weer die Italiaanse die hier is opgegroeid. Ik geniet van de diversiteit van het landschap: de zee, prachtige heuvels en bergen, grote meren… Maar ook van het temperament van de Italianen: hun sterke familiebanden, het leven op straat en aan de bar voor een espresso. De chaos van auto’s en Vespa’s. Zodra ik daar ben voel ik mij weer thuis en ben ik helemaal senang. Iedereen voelt zich thuis in zijn of haar moederland, bij mij is dat Italië. Dan komt de Italiaanse in mij weer naar boven. Italië geeft iedereen altijd zoveel moois, bij mij heeft dit land ervoor gezorgd dat ik een geweldige jeugd heb gehad en ik mij, elke keer weer, thuis voel zodra ik de Italiaanse grens over ben.